این روزها عرصه میدان شهدا حال و هوای خاصی دارد. هر سو را بنگری نوجوانانی را می‌بینی که در تکاپوی میزبانی از زائران امام مهربانی‌ها هستند.
برخلاف برخی برنامه های نوجوانانه که در آن نقشی برای دختران دیده نمی شود، در این پویش تفاوتی بین دختران و پسران نوجوان وجود ندارد و عرصه خدمت برای هر دو گروه فراهم است. به عبارت دیگر، همین که یک مشهدی در رده سنی دوازده تا هفده سال، آرزوی خادم بودن را در دل داشته باشد، یعنی شرط های اولیه برای حضور در قرار نوجوانی را دارد.
پسرها یکی واکس میزند، دیگری چای می‌دهد، آن یکی اسکان آب خنکی را به دست زائری می‌دهد که کیلومترها با پای پیاده تاول زده خودش را به مشهدالرضا رسانده است.
دختران نوجوان هم سخت مشغول ساخت آهوهای نمدی هستند و عده از آن‌ها این دست سازهای معنوی را به میان جمعیت‌می‌برند و به زائران کودک هدیه می‌دهند.
این پویش هزارویک فلسفه عمیق دارد که یکی از فلسفه های مهمش این است وقتی نوجوان هم معرفتش را دارد و هم می شود کاری را با خاطرجمعی به او سپرد، چرا نباید از عشق سرشار و توان او برای خدمت به زائران امام هشتم استفاده کرد؟
در قرار نوجوانی که امسال در مشهد به حال وهوای خدمت رسانی به زوار دهه پایانی ماه صفر رنگ وبوی متفاوتی بخشیده ، عرصه میدان شهدا، محل خدمت و مدت پنج روز پایانی ماه صفر است.
