گاهی داشتن بعضی فرصت ها برای آدم حسرت می شود؛ فرصت هایی که خیلی ها شاید داشته باشند و قدرش را ندانند. آن روز دلم می خواست یک مادر کم مشغله باشم. دلم می خواست بچه های کوچکم بزرگ بودند. آن وقت با آسودگی دست دخترکم را می گرفتم و به مراسم می رفتیم. در دل فاطمه، همین آرزو بود یا نه، نمی دانم. فقط می دانم که بهانه گیر نیست. مثلا روز قبلش که رفته بود اردو، قول دادم لباس های خاکی اش را آخر شب بیندازم داخل ماشین لباس شویی و نینداختم. صبح که بیدار شدم، دیدم دارد با دستمال نم دار، لکه های خاکی روی مانتویش را تمیز می کند؛ بدون اخم و نق. راستش از خجالت این بدقولی، آب شدم. از ته دل گفتم: الهی عاقبت به خیر شوی مادر!از حسرت مانده روی دلم می گفتم؛ از اینکه دلم می خواست آن روز مثل خیلی از مادرها دست فاطمه را بگیرم و برویم تشییع پیکر شهید؛ همان که خوش غیرت بود و مدافع ناموس. نشد دیگر. فراموش کردم حسرتم را. چاره ای نبود.
ظهر که فاطمه آمد خانه، داشت از خوش حالی اتفاقی که افتاده بود، بال درمی آورد! با ذوق می گفت: مامان! ما شهید را دیدیم! از پنجره کلاسمان. مردم هنوز نیامده بودند که نشستیم پشت پنجره. طول کشید تا همه مردم جمع شدند. ما کلی وقت داشتیم برای اینکه شهید را تماشا کنیم! حالمان یک جوری بود که نمی دانستیم باید گریه کنیم یا خوش حال باشیم.
دخترم می گفت و من حیرت زده گوش می دادم. در دلم شروع کردم به تشکر از شهید که حاضر و ناظر است؛ از اینکه دل من مادر را نشکست. دید که من نمی توانم با دخترم به مراسم بدرقه اش بیایم، خودش از جلو مدرسه فاطمه (دبستان یاران معرفت) رد شد و اجازه داد که او و هم کلاسی هایش یک دل سیر تابوتش را تماشا کنند.
دخترم نمک گیر عنایت شهید شده بود. کنجکاو بود که چرا مردم برای پیکر خوابیده در تابوت، این همه گریه می کردند. بعد از کلی اصرار، ماجرا را که فهمید، قطره های اشک از چشم هایش جوشیدن گرفت. حالا دیگر مطمئنم که نام«حمیدرضا الداغی» در ذهن فرزندم ثبت شده است؛ درست مثل یک خاطره خوش و به یادماندنی.
راوی: الهام کرابی مادر دانش آموز فاطمه محمدزاده
تنظیم: شهامت
