روزگذشته که در خصوص بیمهری به مقبره ابوریحان بیرونی در افغانستان نوشتم، دوستی از مقبره مهجور غزالی در توس گفت.
کمی جستوجو و پرسوجو کرده و با نگاهی به صفحات مجازی و آرشیو سایتهای خبری چندین مطلب و گزارش در این خصوص پیدا کردم که به این سوژه پرداخته بودند و البته مشخص بود که پس از انتشار یک مطلب، دیگر در هیچ یک از این رسانهها این ماجرا دنبال نشده بود!
حال چه موضوعی باعث شده که این سوژه دیگر پیگیری نشده، ولله اعلم!
آرامگاه تازه کشفشده امام محمد غزالی در حوالی توس باستانی و تنها با فاصله ای حدود دویست متری از آرامگاه حکیم ابوالقاسم فردوسی در محوطهای زیریک سایبان ساده قرار دارد؛ مهجور، مظلوم و دورافتاده.
به مناطقی میماند که میراث فرهنگی برای گمانه زنیهای باستانی محصورش کرده و هیچکس گمان نمیکند همین محوطه به ظاهر کم اهمیت گنجینهای از تاریخ و فرهنگ و تمدن است!
مدفن بزرگترین نابغه قرن پنجم جهان اسلام؛ فیلسوفی که با ارسطو مقایسه شده و بزرگترین استاد نظامیه بغداد یعنی مهمترین پایگاه علمی آن روز جهان.
دانشمندی که اگر تالیفاتش را بر روزهای عمرش تقسیم کنید روزی چهار جزوه علمی تولید کرده است.
حکیمی که حکمتش نه در ایران که در ترکیه، مصر و تمامی جهان اسلام زبانزد است.
ابوحامد امام محمد غزالی طوسی نام پر افتخارش است، صاحب کتاب معروف کیمیای سعادت؛ او در جهان اسلام به مراتب مشهورتر از حافظ، فردوسی، سعدی و حتی مولوی است.
مقبره اش که در اثر سیل ویرانگری قرنها قبل ویران شده بود در سال هفتاد و سه طی کاوشهایی پیدا شد.
ترکها برای ساخت بنایی در خور نام غزالی پیشقدم شدند اما مقبول نیفتاد. غزالی چنان عظمتی در تاریخ علوم اسلامی دارد که تنها کمی توجه و رسیدگی میتواند موجی از گردشگران فرهنگی و مذهبی را روانه مشهد کند.
فرصتی که اگر در اختیار همین کشور همسایه ترکیه بود همانند مولوی و قونیه و رقص سماع میلیاردها دلار از آن ارزش آفرینی میکرد!
دوستی دغدغهمند میگفت پیگیری ما از شورای شهر و گردشگری استان بینتیجه بوده و گویا عزمی و همی برای ساخت مقبره و محلی برای زیارت علاقهمندان به این بزرگمرد ایرانی نیست.
البته پیگیری من نیز به نتیجه ای نرسید! چرایش بماند…