علی طوسی: یکی از نقاط تاریک حکومت جور پهلوی، کشتار خونین مردم در حادثه مسجد گوهرشاد است. تجمع مردم مشهد در مسجد گوهرشاد از جمعه بیستم تیر ماه سال ۱۳۱۴ش شروع و تا بامداد یکشنبه که منجر به شهادت جمع کثیری از مردم انقلابی مشهد گردید ادامه یافت.
علت اصلی این تحصن اعتراض به اجباری شدن کلاه شاپو و سیاستهای تغییر لباس، و حصر آیت الله سید حسین قمی بود. در این تجمع محمدتقی بهلول سخنرانی کرد و در این حین بین مردم و نیروهای دولتی درگیری رخ داد.
این تحصن به شدت سرکوب و بیش از هزار وششصد نفر شهید و تعدادی هم زخمی شدند. همچنین پس از این واقعه جمعی از روحانیان سرشناس مشهد نیز دستگیر و تبعید شدند و حتی به دستور رضا شاه برخی از رؤسای ادارات مشهد نیز تغییر کردند.
این رویداد تاریخی یکی از نقاط عطف تاریخ معاصر است که میتوان آن را یکی از اولین جرقههای انقلاب مردمی در سالهای آتی و نهایتا انقلاب سال پنجاه و هفت دانست.
اما به راستی در این سالها برای زندهنگهداشتن و پاسداشت این قیام خونین چه کردهایم؟
اول از همه خطابم به تولیت ومدیران آستان قدس رضوی است؛ چرا در مسجد و صحن گوهرشاد که این واقعه رخداده اثر و یادگاری از این قیام دیده نمیشود؟
چرا همه ساله مراسم بزرگداشت و همایشهایی در سطح ملی و محلی برای یادبود شهدای این قیام برگزار نمیشود؟ (البته در دوره شورای ششم همایشی درخور به همت معاون وقت فرهنگی شهرداری مشهد برگزار شد) چرا المانهایی از این رویداد در حرم مطهر و میادین اصلی شهر وجود ندارد؟ چرا این قیام در کتب درسی به خوبی تبیین نمیشود؟
امید که مسوولین به خصوص مسئولین عالی حرم رضوی و اعضای منتخب شورای ششم در کمیسیون فرهنگی نگذارند هویت وتاریخ این خطهی شهیدپرور به فراموشی سپرده شود.